διανύουμε το σωτήριον έτος 1976, ο Ρολάντ Μπάρτ ενθουσιασμένος με τις νέες δυνατότητες του μετα-δομιστικού εργαλείου γράφει ένα μακροσκελές δοκίμοιο με θέμα τον πύργο του Άηφελ. Ο Πύργος, μας λέει ο Μπάρτ, διαμορφώνει ένα πλέγμα νοημάτων:είναι σύμβολο μιας πόλης, σύμβολο του μοντερνισμού, της επικοινωνίας, των επιστημονικών επιτευγμάτων του αιώνα (του), είναι ένα πύραυλος, ένας Φαλός, ένα έντομο, μία αποθήκη ονείρων, ένα αναπόφευκτο σημείο σύνδεσης διαφορετικών φαντασιακών ροών. Δεν υπάρχει καμία ματιά στο παρίσι που να μην ορίζεται από τον πύργο κάπου στον ορίζοντα. Τον βλέπεις και σε βλέπει, διαριγνύοντας την σχέση βλέπω/με βλέπουν και επανιδρύντας την την ίδια στιγμή.
γιατί όμως ένα ολόκληρο κείμενο για τον πύργο του άηφελ. Μας εξηγεί ο μπαρτ ‘Ο πύργος ελκύει τα νοήματα όπως το αλεξικέραυνο τους κεραυνούς (με λίγα λόγια δεν προκαλεί τα νοήματα ως γενεσιουργός αιτία, αλλά όταν το νόημα είναι να εμφανιστεί ως εκ θαύματος κατακάθεται επάνω του). Είναι τον με λίγα λόγια ένα σημαίνον-θαύμα. Δεν φτιάχτηκε με κάποιον ιδιαίτερο σκοπό αλλά βρήκε σκοπό του στην ιστορία, η μορφή του δεν αγαπήθηκε απ’τους συγχρόνους του, αλλά όρισε την αισθητική τους κτλπ.
αρκετό καιρό μετά ο ελληνοαμερικάνος ευεργέτης Χαρρυ Φουρνιέ (ακα Χαράλαμπος Φουρνάκης) αποφασίζει ότι μία ρέπλικα του πύργου (30 μέτρων) θα πυροδοτούσε την δημιουργία μιας σειράς αναλόγων συμβάντων και νοημάτων στα Φιλιατρά. Ο πύργος των Φιλιατρών συμπληρώνει τον συλλογισμό του Μπαρτ, όλες οι υπερβολές του μοντερνισμού αποκρυσταλώνονται εδώ.
Σε μία συγκλονιστική στιγμή για την ιστορία της μεταμοντέρνας τέχνης Ο σοσιαλιστής δήμαρχος του Παρισίου Μπερτράν Ντελανοέ προέβη σε διάβημα διαμαρτυρίας προς την ελληνική πρεσβεία αποζητώντας την διάλυση του εκτρωματικού (κατά τον ίδιο) έργο του Φουρνιέ. Ο πύργος των Φιλιατρών, μας λέει ο Ντελανοέ, αντίθετα με άλλες ρέπλικες ανά τον κόσμο φτιάχτηκε χωρίς άδεια και στερείται οποιασδήποτε αισθητικής αξίας προσβάλοντας την Γαλική κουλτούρα. Ο πύργος των φιλιατρών αποκαλύπτει το κενό του ίδιου του προτότυπου. είναι η φιλοδοξία χωρίς την τεχνική δεξιότητα, το μοντερνιστικό πρόταγμα που σπάει με φόρα στα περιτοιχίσματά του.
Μετά από μία επιτόπια έρευνα στα Φιλιατρά ο ηχητικός καλλιτέχνης Άηφελ μας παρουσιάζει ένα έργο που εμπνέεται απ’τα χαμένα τοτέμ του μοντερνισμού, τα μεταλικά έντομα που με την μνημειώδη τους ηπεριφάνεια στοιχειώνουν τα αστικά μας όνειρα. ξαναδιηγούνται ελειπτικά την οριστικά χαμένη αθωότητα των παρελθόντων ουτοπιών.
Οι ήχοι του ορίζουν έναν ανοίκιο χώρο όπου λιωμένα στρουφμάκια γιορτάζουν τον οριστικό τους εγκλωβισμό στο σημείο ανάμεσα στην παρουσία και την εξόντωση.